_ بی خوابی عبارت است از اشکال در شروع یا دوام خواب که ممکن است مداوم یا گذرا باشد . بیخوابی کوتاه مدت معمولا همراه با اضطراب و یا با انتظار یک تجربه اضطراب انگیز (مانند امتحان) است.این حالت معمولا نیازی به درمان اختصاصی ندارد و اگر هم استفاده از دوره های خواب آور جایز باشد ، درمان دارویی کوتاه مدت خواهد بود . بی خوابی مداوم گروه نسبتا شایع تری از اختلالات را تشکیل می دهد که در آنها مشکل عمده در به خواب رفتن است نه تداوم خواب .

بی خوابی به دو نوع اولیه و ثانویه تقسیم می شود .

اصطلاح اولیه حاکی از آن است که بی خوابی ارتباطی به اختلالات طبی یا جسمانی شناخته شده دیگری ندارد و در ثانویه ، بی خوابی ناشی از اختلالات طبی یا جسمانی یا بیماری های روانی دیگر مانند درد ، افسردگی ، اضطراب و وابستگی یا قطع دارویی است .

مشخصه بی خوابی اولیه اغلب عبارت است از دشواری در به خواب رفتن و بیدار شدن های مکرر یا عدم احساس راحتی پس از بیدار شدن از خواب ، که باید حداقل به مدت یک ماه به طول انجامیده باشد . هر چه بیمار بیشتر سعی می کند بخوابد ، احساس ناکامی و ناراحتی او بیشتر شده و به خواب رفتن ، دشوارتر می شود .

درمان : اصول کلی و بهداشت خواب - رختخواب محل تماشای تلویزیون، مطالعه و یا کار نیست . اگر پس از 30 دقیقه به خواب نرفتید ، رختخواب را ترک کنید و تا زمانی که کاملا احساس خواب آلودگی نکرده اید به رختخواب برنگردید ، قبل ار خواب از روش های  relaxation  ، ماساژ یا دوش آب گرم استفاده کنید، در ساعات معینی بخوابید و بیدار شوید، از چرت زدن در طول روز خودداری کنید ، ورزش منظم ، نخوردن غذای سنگین و درمان دارویی از جمله این موارد است .